فریاد یک مجسمه

می دونم... دیگه خیلی وقته کسی به وبلاگ ها و وبسایت ها سر نمی زنه و اینها هم مثل هرچیز دیگه ای به زباله دان تاریخ پیوستن... مهم نیست...می خوان روزی صد هزار نفر بخونن مطالب منو یا این که صد سال سیاه یک نفر هم پاشو اینجا نذاره... برای درست کردن این وبلاگ هم دلایل متعددی دارم. این روزها اینستاگرام و کوفت و زهرمار روی بورسن که به نعمت وجود اینها هر آدمی که عکسی از غذای شیکش، عکس از سگ و گربه ش، عکس از دخترایی که زحمت مخ زدنشون رو کشیده، عکس از کافه ای در الهیه که پاتوقش اونجاس  و عکس از لحظه ی بوسیدن دوست پسر/شوهرش می گیره تبدیل شده به یه سلبیریتی... به راستی که همه م فریاد یک مجسمه...ادامه مطلب